Na de herdenking in het Wilhelminaplantsoen op zondag 4 mei opent de Drommedaris haar deuren voor twee bijzondere voorstellingen: Die Mame van Anouk Dorfmann & het Charivari Trio en Toneelgroep Drommedaris met Ik, Armando.
Op de avond van de Nationale Dodenherdenking op 4 mei om 21.00 uur zetten theatermakers en artiesten in heel Nederland zich in om deze dag van extra betekenis te voorzien. Elk jaar spelen gelijktijdig meer dan honderddertig voorstellingen die ieder op hun eigen manier betrekking hebben op de Tweede Wereldoorlog.
De voorstelling biedt een diepgaande verkenning van het denken en doen van “schuldigen” tijdens de Tweede Wereldoorlog, geïnspireerd door de teksten van kunstenaar Armando en bewerkt tot toneelstuk door Bart Kiene en Peter Oskam. Armando, die opgroeide in de oorlog en ervaringen bij kamp Amersfoort meemaakte, had een blijvende fascinatie voor geweld in al zijn artistieke uitingen. Hij onderzocht hoe mensen hun gewelddaden rechtvaardigen en ontkennen, en hoe daders zich als slachtoffers kunnen presenteren. Dit dehumaniseringsproces, waarin mensen tot zondebokken of zelfs insecten worden verklaard, stelt hen in staat om geweld te rechtvaardigen zonder gewetenswroeging. Een voorstelling die laat nadenken over die mechanieken die leiden tot onderdrukking en die geweld rechtvaardigen. En dus ook over wat een nazi was en hoe mensen daarin mee konden gaan.
De voorstelling verbindt deze thema’s met hedendaagse politieke retoriek. Armando’s gesprekken met voormalige SS’ers en zijn kritische blik op de maatschappij worden weerspiegeld in actuele situaties, zoals de manier waarop leiders als Poetin en Trump vijandelijke groepen framen. De makers nodigen het publiek uit om deze mechanieken van geweldsrechtvaardiging te herkennen en zelf na te denken over de moraal van deze kwesties, zonder hen een definitief oordeel op te leggen. Zware thematiek maar niet zwaar gebracht. Kortom een associatieve voorstelling die zeker stof tot nadenken geeft.
In het avondvullende muziekprogramma Die mame!, neemt Anouk Dorfmann u op eigenzinnige wijze mee in haar verhaal. Een verhaal over een zoektocht naar haar Joodse identiteit.
Begeleid door contrabassist/gitarist Gerard Schoren, accordeonist Bart Lelivelt en violiste Anneke Frankenberg, danst, zingt en vertelt Anouk over haar leven en haar familie. Zij laat u kennismaken met een breed scala aan klezmerstijlen, en gebruikt daarvoor de talen die in haar mond wonen: Jiddisch, Hebreeuws, Ladino, Frans en natuurlijk Nederlands.
Van kwetsbare en intieme slaapliedjes langs expressieve melodieën tot aan de meest uitbundige feestmuziek. Dit alles met als groot voorbeeld, Mamie, haar Joods-Algerijnse oma en een ECHTE Yiddishe mame. Anouk had geen Joodse moeder, maar werd er wel een.
Terwijl u luistert, zingt, wiegt en drinkt, neemt de band u mee terug naar die trouwerij waar u op de tafel stond te dansen of die vrijdagavond waarop uw moeder u neuriënd naar bed bracht.
.svg)
